Tebliğ ve Peygamberimiz'in (s.a.v.) tebliğ metodu hakkıında bilgi..

tarafından **EN_NİSA** Çarş. Nis. 11, 2012 11:52 pm

Değerli kardeşimiz;
"Habîbim! İnsanları rabb-i teâlânın yoluna hikmetle (açık
delillerle ve güzel vaazlarla) dâvet et. Ve onlarla muhkem ve güzel
mukaddimelerle, mülâyim ve tatlı sözlerle mücadele et (ki dâvetin
hüsn-i tesir hâsıl etsin)." (Nahl Sûresi, 125)

Peygamberimiz bu ve benzeri ayetleri örnek alarak müminleri ilim ve hikmetle irşat eder, bu irşadını delillere dayandırırdı.

İrşadında ve ikazında hiddet ve şiddet göstermezdi. Muhataplarını samimî
bir hava içerisinde karşılar, onlara şefkat ve merhametle nasihatte
bulunurdu. Doğruyu ve gerçeği anlatmakta daima tatlı dili, güzel sözü
tercih ederdi. Zihinlerde meydana gelen şüphe ve tereddütleri büyük bir
sabır ve anlayışla giderirdi. Muhataplarına itibar eder ve onları ikna
etmek için fesahat ve belâgatla tane tane konuşurdu. Sorulan sualler
yersiz de olsa tebessümle karşılar, ciddiye alırdı. Vaaz ve
nasihatlerindeki tesirin en büyük bir sebebi de insanların kusurlarını
bağışlayıp, onları affetmesiydi. Hattâ en çok sevdiği amcasını ve daha
birçok akraba ve sahabelerini şehit eden ve ettirenleri Mekkenin fethi
sırasında affetmişti. Hâlbuki, o gün bütün güç ve kuvvet elindeydi.
Onları dilediği gibi cezalandırabilirdi.

İşte böyle büyük ve yüksek seciyelerle etrafındaki insanların ruhlarına
tesir etti ve onların nüve halindeki kabiliyet ve yeteneklerini
uyandırdı, inkişaf ettirdi. Onları insanlık semâsının birer yıldızı
haline getirdi. O asrı perdeleyen cehalet sislerini kaldırdı. Âlemin
şeklini değiştirdi. İnsanlar arasında adalet, muhabbet, yardımlaşma gibi
yüksek seciyeleri hayata geçirdi. Kişisel ve sosyal hayatı tehdit eden
bütün hastalıklara karşı şifalı ilâçlar getirdi ve Allahın izniyle
insanlık âlemini tedavi etti.

Tebliğ mesleğinin yolu, “Acz, fakr, şefkat ve tefekkür” yoludur. Bu
dâvâ, iman kurtarma dâvâsı. İnsanları âhir zamanın dehşetli
fitnelerinden sıyırıp, ulvî gayelere yönlendirme dâvâsı. Beşeriyeti,
nefsin, şeytanın ve akıl almaz derecede bozulmuş içtimaî havanın
tesirinden kurtarıp, ona kulluğun zevkini tattırma dâvâsı. Bir insan bu
yüksek ideali, bir İlâhî lütuf olarak yakalayabildiği takdirde, ilk
yapacağı şey, bu zor işi başarmaktaki aczini ve fakrını itiraf ile
Rabbinin kudretine ve rahmetine istinat etmek olacaktır.

Acz ve fakr, kulun iki zâtî hassası; insanın en bâriz özellikleri.
Nitekim Fâtiha Sûresini okurken, mealen, “yalnız sana ibadet eder ve
ancak senden yardım dileriz” diyerek âlemlerin Rabbi olan Rabbimize
sığınır, dünyevî olsun, uhrevî olsun her işimizde O’ndan medet bekleriz.
İşte iman ve Kur’an hizmetinin erleri de insanların kalplerinde
hidayetin sümbüllenmesi için bütün güçleriyle çalışmakla birlikte bu
büyük neticeyi kendi kuvvet ve kudretleriyle elde edemeyeceklerini
bilerek acz ve fakr ile Allah’ın dergâhına iltica ederler.

Üçüncü adım, kendilerini cehenneme hazırlayan âsi ve günahkâr insanlara
acımak ve yardımlarına bir doktor hassasiyeti ve bir anne şefkatiyle
koşmak. Ve dördüncü adım, bu işi hikmet dairesinde yürütmek.

Millî şairimiz, Merhum Mehmet Âkifimizin,

“Doğrudan doğruya Kur’an’dan alıp ilhamı. Asrın idrakine söyletmeliyiz İslâm’ı.”

beytiyle ortaya koyduğu büyük ideal, Risale-i Nur Külliyatında kemâliyle
tahakkuk etmiştir. Neden ve niçinlerle dolu bu asrın çarşısında, ancak
hem akla, hem de kalbe hitab eden, dâvâsını hem sevdiren, hem de ispat
eden bir külliyat revaç bulabilirdi ve buldu da.

Bu tespitlerden birincisi İslâm’ı gerek kendi vatandaşlarımıza, gerekse
bütün bir insanlık âlemine ulaştırabilmemiz için en büyük şartın,
Kur’an ahlâkıyla ahlâklanmak olduğunu ders verir. Diğeri ise, iman ve
Kur’an hakikatlerini muhtaçlara ulaştırabilmek için iktisadî yönden
kalkınmak gerektiğini tespit eder.

Bu iki yaramızı tam kabul ile tedavisine çalışmamız gerek. Bundan gaflet
ederek, geçici ve kararsız siyasî formüllere bel bağladığımız sürece,
sürünmeye devam edecek ve bununla da kalmayıp, İslâm’ın muhtaç
gönüllere ulaşmasına perde ve engel olmanın mesuliyetini de çekeceğiz.

Her müslüman üzerine düşen görevi yapmakla sorumludur. Bir insanın
toplumda bulunduğu konum ona bazı sorumluluklar yükler. Her müslüman da o
kunumuna göre sorumlu olur. Bu konuya bir hadisi şerifle bakabiliriz:
“Bir kötülük gördüğünüz zaman elinizle, gücünüz yetmezse dilinizle, ona
da gücünüz yetmezse kalben buğz ediniz.” buyuruluyor.

Herkes her durumda bu hadisi kendine göre yorumlayamaz. Mesela, yolda
bir kötülük görsek, onu elimizle düzeltmeye kalksak ve o kişiye zarar
versek, o adam da davacı olsa, bu durumda bize de ceza tatbik edilir.
Öyleyse hadisi şerifin manasını nasıl anlamalıyız?

El ile düzeltmek vazifeli insanların, yani devletin ve emniyetin görevi,
dil ile düzeltmek alimlerin vazifesi, kalben buğz etmek ise
diğerlerinindir.

Bu nedenle bir Müslüman önce İslamı hakkıyla yaşamalıdır. Sonra eğer
zarar vermeyecekse uygun ve tatlı bir dille anlatmalıdır. Bundan
sonrasını da Allaha bırakmalıdır.

Nasıl ki ağaç yetiştirmek isteyen bir kimse şu konulara dikkat eder:
Tohum ıslah edilmiş, tarla ekime elverişli, mevsim ekim zamanı ve ekenin
de sahasında uzman olması şarttır. Bu açıdan bozuk bir tohumu, sert ve
elverişsiz bir tarlaya, uygun olmayan bir mevsimde, hiç ekimden
anlamayan bir kimsenin yapması her şeyin boşa gitmesine neden olacaktır.
Bu özeliklere sahip olan bir bahçıvan görevini yaptıktan sonra,
tarladan çiçeklerin ve güllerin çıkması için tarlanın içine girmeye ve
onu ağaç yapmaya kalkışmaz. Üzerine düşeni yapar ve sonucu Allah’a
bırakır.

Aynen bunun gibi, doğru İslamiyeti ve İslamiyete layık doğruluğu yaşamak
ve anlatmak gerekir. İslama uygun olmayan düşünce ve fikirleri İslam
diye anlatmak hem İslama, hem anlatana hem de anlatılana zarar
verecektir.

İslam ve iman tohumlarının atıldığı muhtaç gönüllerin de ona hazır
olması gerekir. Henüz bunlara hazır olmayanlara anlatmak bazen zarar
bile verebilmektedir.

Ayrıca tebliğin mevsimi de çok önemlidir. Ortam, şahsın halet-i
ruhiyesi, beklentileri gibi durumlar da önemlidir. Mevsiminde ekilmeyen
her tohum zayi olabilir.

Diğer taraftan islamı tebliğ eden kimsenin de onu nasıl anlatacağını,
kırmadan dökmeden uygun bir ifade tarzıyla akıl, kalp ve gönüllere nasıl
serpileceğini bilecek donanıma sahip olmalıdır. Uzaman bir doktor gibi
ehil olmalıdır.

Bu özelliklere sahip olan bir Müslüman üzerine düşenleri yaptıktan sonra
o gönüllerde iman ve İslam güllerinin açılmasını Allah’a bırakır,
Allah’ın vazifesine karışmaz.

Sorularla Islamiyet